Michelle Timman loopt nog langer mee dan jubileum doet vermoeden
– Michelle Timman, assistent financial controller
Als haar jubileum bij TriOpSys voor iemand als een verrassing kwam, is het voor Michelle Timman (30) zelf wel. Haar inmiddels 12,5-jarige dienstverband hangt van toevalligheden aan elkaar. Van het telefoon opnemen als vakantiebaantje tot de functie van assistent financial controller die ze nu heeft. “Allemaal niet gepland. Ik ben de tijdelijke kracht die bleef.”
Ze meldt het maar meteen: “Ik sta niet zo te springen om over mezelf te vertellen.” Gelukkig is TriOpSys wél een dankbaar onderwerp, want hoewel ze officieel 12,5 jaar in dienst is, was ze er zelfs al bij voordat het bedrijf in 1998 werd opgericht door de drie vrienden At Hijwegen, Hans Schulz en haar vader Rob Timman. “TriOpSys is bij ons thuis aan de keukentafel ontstaan. Dus ja, ik ben erbij geweest. Maar ik heb daar niets van meegekregen, ik was zes, mijn zusje drie. We hebben ook nooit een functie binnen TriOpSys geambieerd, wij hebben allebei helemaal niets met IT. Ik ben criminologie en psychologie gaan studeren, mijn zusje verpleegkunde.”
Toch ontstond het IT-bedrijf min of meer voor haar ogen. “Terugkijkend, denk ik dat die beginperiode, vanuit huis werkend, best lastig is geweest voor mijn vader. Terwijl hij serieuze gesprekken voerde over de telefoon, reden mijn zusje en ik op onze fietsjes en autootjes door ons huis. Zoveel kabaal makend dat hij soms uit zijn ‘kantoortje’ kwam gestormd: ‘En nu is het klaar’. Of mijn moeder die achter hem de was uit de machine haalde terwijl hij aan de telefoon een zakelijk gesprek aan het voeren was.”
Gelukkig bleek TriOpSys al snel succesvol en kon het een kantoorruimte in Maarssen betrekken. Maar binnen het bedrijf wordt nog regelmatig met nostalgische gevoelens aan de begintijd in huize Timman gerefereerd. In die tijd werden ook regelmatig vergaderingen en bijeenkomsten thuis gehouden. “De eerste sollicitaties vonden aan onze keukentafel plaats. Verschillende werknemers die hier al meer dan twintig jaar werken, kunnen zich mij als klein meisje herinneren.”
Hoe ze dan toch bij TriOpSys terechtkwam? “Een vakantiebaantje op de receptie. De telefoon opnemen, klanten te woord staan. Voor een 17-jarige met een puberbrein was het trouwens nog best lastig om altijd vriendelijk te blijven. Wat leuk was: als ik koffie bracht als mijn vader klanten ontving. ‘Dank je wel, schatje’, zei hij dan. Om daar toch maar snel een uitleg aan het bezoek aan toe te voegen. ‘Dat is mijn dochter, hoor’.” Langzaam kwamen er meer administratieve taken bij. “Ik ben onze financial controller Monique Korver tijdens mijn studie een dag per week gaan helpen met de boekhouding.”
Inmiddels staat een vervolg van haar studie op pauze. “Ik ben ondertussen ook de financiële kant van het bedrijf van mijn partner Henrik gaan doen. Hij begon een bedrijf in exclusieve wijnen en whisky in het topsegment. Dat groeide snel. Om hem te ontlasten, nam ik de financiële administratie voor mijn rekening, dat had ik inmiddels wel geleerd onder de hoede van Monique. Het was niet gepland, het ontstond. Net als bij TriOpSys. Ik ben hier de tijdelijke kracht die bleef, zo zou je het kunnen omschrijven.”
“Mensen zeggen vaak dat het wel makkelijk zal zijn dat mijn vader ‘de baas’ is. Maar dat vind ik niet altijd. Het heeft soms invloed op hoe mensen met je omgaan. Soms vermijden ze je, of denken ze dat je voorgetrokken wordt. Of ze geven je juist te veel respect. Dat kan best complex zijn. Maar met anderen, zoals mijn leidinggevende Monique Korver die mij al kent zolang ik hier rondloop, heb ik juist weer een heel warme band. Wat een leuke kant is: ik zie mijn vader hier van een andere kant dan privé. Die kans krijg je normaal niet. Hoe hij problemen aanpakt en hoeveel aandacht hij heeft voor hoe het gaat met iedereen die hier werkt.”
Dat bleek bijvoorbeeld tijdens de lockdown. “Natuurlijk hebben vrijwel alle bedrijven het lastig gehad, maar – zonder te generaliseren – bij een IT-bedrijf werken meer dan bij andere bedrijven mensen voor wie hun sociale leven zich vooral op kantoor afspeelt. Die zaten ineens geïsoleerd thuis, echt geïsoleerd, kwamen maanden hun huis niet meer uit. Samen met Jetty en Patrick, heeft Rob er veel energie ingestoken om het personeel betrokken te houden bij elkaar en TriOpSys. Heel pro-actief. Pubquizzen, company meetings, andere virtuele bijeenkomsten. Het was een complexe tijd.”
Sinds haar prille jeugd heeft Michelle het bedrijf zien groeien. “Het begon klein, maar is nu een flink bedrijf met meer dan honderd mensen. Het is geen familiebedrijf, maar heeft wel die sfeer, vind ik. Warm, niet veel bureaucratie, met de tijd meegroeiend, toegankelijk. Waar de baas onderdeel is van het proces en waar je ook kunt spreken over wat er niet goed gaat. Een bedrijf dat met de medewerkers meedenkt in plaats van andersom. Dat uitdagingen biedt en interessante, heel diverse en complexe projecten en klanten. En goed kijkt naar de potentie van mensen, ongeacht de leeftijd. Ik vind dat mooi.”
Over de sfeer van een familiebedrijf gesproken? Nee, Michelle wordt zeker niet de opvolger van haar vader Rob. “Wanneer ga jij het overnemen? Dat wordt mij, of Rob, wel eens gevraagd. Ten eerste is TriOpSys opgezet door drie vrienden die samen hun ideale bedrijf bedachten: niet met het idee dat hun familie daarin terecht zou komen. Maar vooral: het idee alleen al. Ik zou het niet willen. Ik ben niet zo geschikt voor het ondernemerschap als dat mijn vader is. In mijn opinie vereist ondernemen een bepaalde mate van risico nemen en op de voorgrond willen en kunnen staan. Ik heb in mijn studies wel geleerd dat ik niet uitblink in het verdragen van risico, de ‘spotlights’ vermijd en beter fungeer op de achtergrond. Wat mijn vader Rob en mijn partner Henrik doen en kunnen, ik moet er niet aan denken. Ik ben juist een goede tweede man (vrouw).”
